Het is onwennig als fysiek contact beperkt moet worden. Dat zal iedereen herkennen. Verloskunde is juist een vak waar non-verbale communicatie een grote rol speelt. We zijn gewend om onze zwangere vrouwen in de spreekkamer te leren kennen door de gesprekken met elkaar. En hoe belangrijk zijn dan dié signalen die niet in woorden gegeven worden; het oogcontact, een gezichtsuitdrukking, de niet-uitgesproken-woorden, de lichaamshouding. Wat gebeurt er met het contact als de gesprekken niet meer fysiek kunnen zijn maar telefonisch moeten?
De noodzakelijke controles gaan gewoon door; zoals de echo’s, het voelen naar de groei van de baarmoeder en de baby, de bloeddruk meten, een bloedafname. Het zijn nu snelle controles, alleen het hoognodige wordt gezegd, er worden geen handen gegeven en de partner is niet mee. Er hangt een geur van ontsmettingsmiddelen in de spreekkamer.
De gesprekken voeren we over de telefoon. De zwangere stelt over de lijn haar vragen en deelt haar zorgen en verwachtingen. Wij leggen uit, informeren, counselen en geven voorlichting.
Voor ons voelt het karig, de zorg is uitgekleed tot alleen het noodzakelijke. En tegelijkertijd was de afgelopen week verrassend. We zijn blij met jullie begrip en aanpassingsvermogen! De variatie aan begroetingen zonder aanraking is amusant. Soms rent de zwangere met een sjaal voor de mond snel naar binnen voor alleen de controle. En de partners kijken met een livestream mee naar de echobeelden van hun kind.
De keuzevrijheid waar te bevallen, thuis of poliklinisch is er nog steeds. We zien veerkracht om opnieuw te overwegen en nieuwe keuzes te maken. En wanneer de weeën zich aandienen staan wij nog steeds naast de vrouw, gelukkig dat wel!
